اوتیسم

اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اختلال عصبی و رشدی است که بر نحوه تعامل افراد با دیگران، برقراری ارتباط، یادگیری و رفتار تأثیر می گذارد. اگرچه اوتیسم را می توان در هر سنی تشخیص داد، اما به عنوان یک “اختلال رشدی” توصیف می شود زیرا علائم معمولاً در دو سال اول زندگی ظاهر می شوند.

علائم و نشانه های اوتیسم

افراد مبتلا به ASD در ارتباطات اجتماعی و تعامل، علایق محدود و رفتارهای تکراری مشکل دارند. فهرست زیر نمونه هایی از انواع رفتارهای رایج در افراد مبتلا به ASD را نشان می دهد. همه افراد مبتلا به ASD همه ی این رفتارها را ندارند، اما بیشتر آنها چندین مورد از رفتارهای ذکر شده در زیر را خواهند داشت.

الف) رفتارهای ارتباطی و تعامل اجتماعی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

1. برقراری تماس چشمی کم یا ناسازگار
2. به نظر می رسد که به افرادی که صحبت می کنند نگاه نمی کند یا به آنها گوش نمی دهد.
3. سخت به اشتراک گذاشتن علاقه، احساسات، یا لذت بردن از اشیا یا فعالیت ها (از جمله با اشاره یا نشان دادن مکرر چیزها به دیگران)
4. پاسخ ندادن یا کندی در پاسخ به نام خود یا سایر درخواست های شفاهی برای جلب توجه
5. داشتن مشکل در مکالمه
6. غالباً بدون توجه به اینکه دیگران علاقه ای ندارند یا بدون دادن فرصتی برای پاسخگویی به دیگران در مورد موضوع مورد علاقه صحبت می کنند.
7. حالات چهره، حرکات و ژست های که می گیرند با آنچه گفته می شود، مطابقت ندارد.
8. داشتن لحن غیرمعمول صدایی که ممکن است آواز خواندن یا صاف و روبات مانند به نظر برسد.
9. داشتن مشکل در درک دیدگاه شخص دیگر یا ناتوانی در پیش بینی یا درک اقدامات دیگران
10. دشواری در تنظیم رفتارها با موقعیت های اجتماعی
11. مشکلات اشتراک گذاری در بازی های تخیلی یا دوست یابی

ب) رفتارهای محدود کننده / تکراری ممکن است شامل موارد زیر باشد:

1. تکرار برخی رفتارها یا داشتن رفتارهای غیرعادی، مانند تکرار کلمات یا عبارات (رفتاری به نام اکولالیا).
2. داشتن علاقه شدید پایدار به موضوعات خاص مانند اعداد، جزئیات یا حقایق
3. نشان دادن علایق بیش از حد مانند اشیاء متحرک یا قسمت هایی از اشیاء
4. ناراحت شدن از تغییرات جزئی در یک روال و مشکل در انتقال
5. نسبت به سایر افراد نسبت به ورودی های حسی، مانند نور، صدا، لباس یا دما حساس تر یا کمتر حساس هستند.
6. افراد مبتلا به ASD ممکن است مشکلات خواب و تحریک پذیری را نیز تجربه کنند.

افراد دارای اوتیسم نیز ممکن است نقاط قوت زیادی داشته باشند، از جمله:

1. توانایی یادگیری چیزها با جزئیات و به خاطر سپردن اطلاعات برای مدت طولانی
2. یادگیری قوی دیداری و شنیداری
3. در ریاضیات، علوم، موسیقی یا هنر عالی است.

علل و عوامل خطر اوتیسم

محققان علل اولیه ASD را نمی‌دانند، اما مطالعات نشان می‌دهد که ژن‌های یک فرد می‌توانند همراه با جنبه‌هایی از محیط اطراف خود عمل کنند تا بر رشد به گونه‌ای تأثیر بگذارند که منجر به ASD شود. برخی از عواملی که با افزایش احتمال ابتلا به ASD مرتبط هستند عبارتند از:

1. داشتن یک خواهر یا برادر مبتلا به اوتیسم
2. داشتن والدین مسن
3. داشتن شرایط ژنتیکی خاص (مانند سندرم داون یا سندرم X شکننده)
4. داشتن وزن بسیار کم هنگام تولد

مطالب مرتبط:چکاپ دوران حاملگی

تشخیص اوتیسم

پزشکان با ارزیابی رفتار و رشد یک فرد اوتیسم را تشخیص می دهند. اوتیسم معمولاً تا دو سالگی قابل تشخیص است. هرچه زودتر ASD تشخیص داده شود، درمان ها و خدمات زودتر شروع می شود.

تشخیص اوتیسم در کودکان خردسال

تشخیص در کودکان خردسال اغلب یک فرآیند دو مرحله ای است.

مرحله ۱: غربالگری رشد در طول معاینات کودک

هر کودکی باید توسط یک متخصص اطفال معاینه شود. آکادمی اطفال آمریکا توصیه می‌کند که همه کودکان در ۹، ۱۸، و ۲۴ یا ۳۰ ماهه و با غربالگری‌های تخصصی اوتیسم در ویزیت‌های ۱۸ و ۲۴ ماهه، غربالگری تاخیر رشدی را دریافت کنند. اگر کودک در معرض خطر بالای ASD یا مشکلات رشدی باشد، ممکن است غربالگری بیشتری دریافت کند. کودکان در معرض خطر شامل کسانی هستند که یکی از اعضای خانواده آنها مبتلا به ASD است، برخی از رفتارهای معمولی ASD از خود نشان می‌دهند، والدین مسن‌تری دارند، شرایط ژنتیکی خاصی دارند، یا دارای وزن بسیار کم هنگام تولد هستند.

مرحله ۲: ارزیابی تشخیصی اضافی

تشخیص دقیق کودکان مبتلا به اوتیسم در اسرع وقت بسیار مهم است، زیرا تشخیص زودهنگام می‌تواند به مراقبین کمک کند تا مشخص کند کدام خدمات، برنامه‌های آموزشی و رفتاردرمانی بیشتر برای فرزندشان مفید است.

مراحل تشخیص اوتیسم شامل موارد زیر است:

1. معاینات پزشکی و عصبی
2. ارزیابی توانایی های شناختی کودک
3. ارزیابی توانایی های زبانی کودک
4. مشاهده رفتار کودک
5. گفتگوی عمیق با مراقبان کودک در مورد رفتار و رشد کودک
6. ارزیابی مهارت های متناسب با سن مورد نیاز برای انجام فعالیت های روزانه به طور مستقل، مانند غذا خوردن، لباس پوشیدن و توالت کردن

از آنجایی که اوتیسم یک اختلال پیچیده است که گاهی همراه با سایر بیماری ها یا اختلالات یادگیری رخ می دهد، ارزیابی جامع ممکن است شامل موارد زیر باشد:

1. آزمایشات خون
2. تست شنوایی

نتیجه ارزیابی ممکن است منجر به تشخیص نهایی و شروع درمان شود.

مطالب مرتبط:زمایش HDL 

تشخیص اوتیسم در کودکان بزرگتر و نوجوانان

مراقبان و معلمان اغلب اولین کسانی هستند که علائم اوتیسم را در کودکان بزرگتر و نوجوانانی که به مدرسه می روند تشخیص می دهند. تیم آموزش ویژه مدرسه ممکن است یک ارزیابی اولیه را انجام دهد و سپس به کودک توصیه کند که با پزشک که در ASD تخصص دارد، مورد معاینه قرار بگیرد.

مراقبان کودک ممکن است با پزشک در مورد مشکلات اجتماعی فرزندشان از جمله مشکلات ارتباط ظریف صحبت کنند. این تفاوت های ظریف ارتباطی ممکن است شامل مشکلات درک لحن صدا، حالات چهره یا زبان بدن باشد. کودکان و نوجوانان بزرگتر ممکن است در درک اشکال گفتار، طنز یا طعنه مشکل داشته باشند. آنها همچنین ممکن است در ایجاد ارتباط با همسالان مشکل داشته باشند.

تشخیص اوتیسم در بزرگسالان

تشخیص اوتیسم در بزرگسالان اغلب دشوارتر از تشخیص اوتیسم در کودکان است. در بزرگسالان، برخی از علائم اوتیسم می تواند با علائم سایر اختلالات سلامت روان، مانند اختلال اضطراب یا اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) همپوشانی داشته باشد. بزرگسالانی که متوجه علائم و نشانه‌های اوتیسم می‌شوند باید با یک پزشک صحبت کنند و برای ارزیابی اوتیسم درخواست ارجاع کنند. اگرچه ارزیابی برای اوتیسم در بزرگسالان هنوز در حال اصلاح است، بزرگسالان را می توان به یک روانشناس عصبی، روانشناس یا روانپزشک ارجاع داد که تجربه ای با اوتیسم دارد.

درمان ها و روش های درمانی اوتیسم

درمان اوتیسم باید در اسرع وقت پس از تشخیص شروع شود. درمان زودهنگام اوتیسم مهم است زیرا مراقبت و خدمات مناسب می تواند مشکلات افراد را کاهش دهد و در عین حال به آنها کمک کند مهارت های جدید را بیاموزند و نقاط قوت خود را تقویت کنند. افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است با طیف وسیعی از مشکلات روبرو شوند، به این معنی که بهترین درمان واحد برای اوتیسم وجود ندارد.

مطالب مرتبط:چکاپ دوران حاملگی

مداخلات رفتاری، روانشناختی و آموزشی

افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است با پزشک ارجاع داده شوند که در ارائه مداخلات رفتاری، روانی، آموزشی یا مهارت سازی تخصص دارد. این برنامه‌ها معمولاً بسیار ساختارمند و فشرده هستند و ممکن است مراقبان، خواهران و برادران و سایر اعضای خانواده را شامل شوند. این برنامه ها ممکن است به افراد مبتلا به اوتیسم کمک کند:

1. مهارت های اجتماعی، ارتباطی و زبانی را بیاموزید.
2. رفتارهایی که در عملکرد روزانه اختلال ایجاد می کنند را کاهش دهید.
3. نقاط قوت را افزایش دهید.
4. مهارت های زندگی لازم برای زندگی مستقل را بیاموزید.

کلام آخر

اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک ناتوانی رشدی است که به دلیل تفاوت در مغز ایجاد می شود. افراد مبتلا به اوتیسم اغلب در ارتباط و تعامل اجتماعی و رفتارها یا علایق محدود یا تکراری مشکل دارند. افراد مبتلا به اوتیسم نیز ممکن است روش های مختلفی برای یادگیری، حرکت یا توجه داشته باشند.