ایا آنفولانزای جدید ۱۴۰۳ ریه را درگیر می کند؟

آنفولانزای ویروسی یک علت ثابت بیماری فصلی است که به طور کلی با شروع ناگهانی تب، میالژی و علائم تنفسی مشخص می شود. در افراد سالم، بیماری معمولاً به طور خودبه خودی بهبود می‌ یابد. با این حال، تخمین زده می شود که آنفولانزا سالانه باعث مرگ ۳۶۰۰۰ مرگ و بیش از ۲۰۰۰۰۰ بستری شده در بیمارستان ایالات متحده شود.

بیماری های مزمن مانند بیماری قلبی، بیماری ریوی، دیابت، بیماری کلیوی، بیماری روماتولوژیک، زوال عقل و سکته مغزی از جمله مهمترین عوامل خطر برای بروز عوارض ناشی از ابتلا به آنفولانزا هستند. صرف نظر از سن، افرادی که شرایط پرخطر دارند، مدت زمان بستری شدن و میزان مرگ و میر در بیمارستان بیشتر از سایر گروه ها است. بنابراین، بیماران پرخطر در سنین ۴۵ تا ۶۴ سال خطری برابر با خطر تمام بیماران بالای ۶۵ سال دارند.

توصیه می شود که افراد بالای ۵۰ سال حتما واکسیناسیون شوند. در بیماران زمینه ای بالای ۶۵ سال خطر بستری شدن یا مرگ ناشی از آنفولانزا حدود ۳۰ برابر بیشتر از افراد مسن سالم است. سایر گروه‌هایی که در معرض خطر عوارض آنفولانزا هستند، کسانی هستند که باردار هستند یا دارای ضعف سیستم ایمنی دارند.

مطالب مرتبط: آزمایش خون برای چکاپ روده

در افراد آلوده به HIV مدت بستری شدن در بیمارستان و میزان مرگ و میر انها بالا است. از طرفی نیز بیمارانی که پیوند عضو داشته اند نیز در خطر ابتلا به انفولانزا هستند، زیرا دو سوم آنها پنومونی ویروسی یا ذات‌الریه باکتریایی ثانویه را نشان می‌دهند که میزان مرگ و میر مرتبط با آن ۵۰ درصد بیشتر از سایر گروه ها است.

عوارض ریوی آنفولانزا

پنومونی اولیه ناشی از ویروس آنفلوانزا:

اولین شواهد مبنی بر اینکه ویروس آنفولانزا می‌تواند باعث ذات‌الریه شود در طول همه‌گیری سال‌های ۱۹۵۸ تا ۱۹۵۹ به دست آمد. بیماران مبتلا به پنومونی آنفلوانزای اولیه ۱۸ درصد از بیماران بستری شده در بیمارستان‌ها را تشکیل می‌دادند که شواهدی از عوارض تنفسی تحتانی آنفولانزا داشتند. همه آنها بیش از ۴۵ سال سن، دارای بیماری قلبی و علائم کلاسیک آنفولانزا از جمله تب بالا، سرفه غیرمولد و میالژی را داشتند و مدتی بعد با افزایش شدت بیماری، تنگی نفس شدید و سیانوز نیز در انها دیده شد.

علاوه بر این در معاینه فیزیکی رال های منتشر و خس خس سینه نیز وجود داشت و بررسی های آزمایشگاهی لکوسیتوز و سرعت رسوب گلبول قرمز طبیعی را نشان داد. مطالعات باکتریولوژیک منفی بود و نمونه‌های خلط هنگام تزریق به جوندگان باعث ایجاد پریتونیت باکتریایی نشدند. رادیوگرافی ها انفیلترات های منتشر را نشان دادند که بیانگر احتقان ریوی بود. مرگ و میر ۸۰ درصد است.

اخیراً، آنفولانزای A ناشی از ویروس H5N1 (“آنفولانزای مرغی”) با اپیدمی های بزرگ پرندگان از جنوب شرقی آسیا در حال گسترش است، با بیش از ۲۵۰ مورد در انسان گزارش شده است. در میان قربانیان افراد جوان و سالم نیز وجود دارد. میزان مرگ و میر این سویه از انفولانزا تقریباً ۶۰ درصد است که علت اصلی ان نارسایی تنفسی است. ۳ تا ۸ روز بعد از ابتلا به این ویروس علائم ان شروع می شوند. علائم اولیه ان شامل تب بالا و علائم تنفسی تحتانی، سرفه و هموپتیزی است. تنگی نفس شدید و دیسترس تنفسی در عرض ۱ هفته بروز می کند.

مطالب مرتبط: آزمایش خون برای چکاب ریه

در شمارش کامل خون اغلب لکوپنی و ترومبوسیتوپنی دیده می شود. ارتشاح های تکه ای یا بینابینی و بندرت افیوژن پلور شایع ترین علائم است. سندرم دیسترس تنفسی بزرگسالان و اختلال عملکرد چند عضوی در بیماران مبتلا به بیماری شدید دیده می شود و اغلب قبل از مرگ بروز می کند. بررسی‌های پس از مرگ تأیید می‌کنند که مرگ با آسیب منتشر ریه مرتبط است. احتقان عروقی و تشکیل غشاهای هیالین نیز ذکر شده است.

پنومونی باکتریایی ثانویه

ذات الریه باکتریایی که درمان آنفولانزای ویروسی را پیچیده می کند در طول همه گیری سال ۱۹۱۸ و چندین دوره اپیدمی و بین اپیدمی بعدی گزارش شده است. در این نوع پنومونی تنگی نفس، سرفه مولد و تثبیت ریوی دیده می شود. شایع ترین پاتوژن ها استرپتوکوکوس پنومونیه، استافیلوکوکوس اورئوس، هموفیلوس آنفولانزا و گاهی اوقات دیگر باسیل های گرم منفی هستند که عفونت های ناشی از انفولانزا را تشدید و درمان ان را سختر و پرهزینه می کنند.

مطالب مرتبط: آزمایشات های خون برای سرطان سینه

پنومونی استافیلوکوکوس اورئوس به دنبال آنفولانزا برای اولین بار در طول همه گیری سال ۱۹۱۸ گزارش شد. ویژگی‌های بارز شامل سیانوز، عدم تثبیت در معاینه ریوی، خلط چرکی، لکوپنی، میکروآبسه‌های متعدد در کالبد شکافی و افزایش مرگ‌ و میر است.

افزایش اتصال و تهاجم باکتری ها، افزایش تکثیر ویروسی و اصلاح پاسخ التهابی میزبان مکانیسم هایی هستند که توسط آن باکتری ها با ویروس آنفولانزا باعث تشدید عوارض ناشی از این ویروس می شوند. تعامل بین ویروس آنفولانزا و باکتری به طور کامل با استرپتوکوک پنومونیه ثابت شده است. از آنجایی که نورآمینیداز ویروسی اسید سیالیک را می شکافد تا ذرات ویروسی جدید را از سلول های میزبان آزاد کند، آسیب به لایه اپیتلیال راه های هوایی رخ می دهد و محل های اتصال لازم برای چسبندگی پنوموکوک را آشکار می کند.

کلام آخر

اگرچه ویروس‌های آنفولانزا معمولاً باعث بیماری تنفسی متوسط می‌شوند، عفونت دستگاه تنفسی تحتانی انسان می‌تواند منجر به ذات‌الریه با پیشرفت به سندرم زجر تنفسی حاد (ARDS) و مرگ در اثر نارسایی تنفسی شود.