WBC (White Blood Cells) چیست؟

گلبول های سفید که لکوسیت ها نیز نامیده می شوند، سلول های سیستم ایمنی هستند که در محافظت از بدن در برابر بیماری های عفونی و عوامل بیگانه نقش دارند. همه گلبول‌های سفید خون از مغز استخوان به نام سلول‌های بنیادی خونساز تولید و مشتق می‌شوند. لکوسیت ها در سراسر بدن از جمله خون و سیستم لنفاوی یافت می شوند. همه گلبول‌های سفید دارای هسته هستند که آنها را از سایر گلبول‌های خون، گلبول‌های قرمز هسته‌دار (RBC) و پلاکت‌ها متمایز می‌کند. گلبول های سفید به سلول های میلوئید یا سلول های لنفاوی طبقه بندی می شوند.

گلبول های سفید بخشی از سیستم ایمنی بدن هستند که به بدن در مبارزه با عفونت و سایر بیماری ها کمک می کنند. انواع گلبول های سفید خون عبارتند از گرانولوسیت ها (نوتروفیل ها، ائوزینوفیل ها و بازوفیل ها) و آگرانولوسیت ها (مونوسیت ها و لنفوسیت ها (سلول های T و سلول های B.

سلول های میلوئیدی (میلوسیت ها) شامل: نوتروفیل ها، ائوزینوفیل ها، ماست سل ها، بازوفیل ها و مونوسیت ها هستند. مونوسیت ها بیشتر به سلول های دندریتیک و ماکروفاژها تقسیم می شوند. مونوسیت ها و نوتروفیل ها فاگوسیت زا هستند.

مطالب مرتبط:چگونه جواب آزمایش چکاپ کامل را بخوانیم؟

سلول‌های لنفوئیدی (لنفوسیت‌ها) شامل: سلول‌های T (تقسیم‌شده به سلول‌های T کمکی، سلول‌های T حافظه، سلول‌های T سیتوتوکسیک)، سلول‌های B (تقسیم‌شده به سلول‌های پلاسما و سلول‌های B حافظه) و سلول‌های کشنده طبیعی هستند.

نوتروفیل

نوتروفیل ها فراوان ترین گلبول های سفید خون هستند که ۶۰-۷۰ درصد لکوسیت های را شامل می شود. نوتروفیل ها در برابر عفونت باکتریایی یا قارچی دفاع می کنند. نوتروفیل ها معمولا اولین پاسخ دهنده به عفونت میکروبی هستند  و معمولاً به عنوان لکوسیت های پلی مورفونوکلئر (PMN) نامیده می شوند، اگرچه، در مفهوم فنی، PMN به همه گرانولوسیت ها اشاره دارد. نوتروفیل دارای یک هسته چند لوب هستند که از سه تا پنج لوب تشکیل شده است که با رشته های باریک به هم متصل شده اند.

نوتروفیل‌ها ظاهری شبیه به سلول های چند هسته دارند، از این رو لکوسیت پلی‌مورفونوکلئر نامیده می‌شود. سیتوپلاسم ممکن است به دلیل گرانول های ظریفی که در صورت رنگ آمیزی یاسی کم رنگ به نظر می رسد شفاف به نظر برسد. نوتروفیل ها در باکتری های فاگوسیتوز فعال هستند و به مقدار زیادی در چرک زخم ها وجود دارند. نوتروفیل ها شایع ترین نوع سلولی هستند که در مراحل اولیه التهاب حاد دیده می شوند. میانگین طول عمر نوتروفیل های غیرفعال انسانی در گردش خون با رویکردهای مختلف بین ۵ تا ۱۳۵ ساعت گزارش شده است.

مطالب مرتبط:چکاپ دوران حاملگی

ائوزینوفیل

ائوزینوفیل ها حدود ۲-۴ درصد از گلبول های سفید خون را در گردش خون تشکیل می دهند. در پاسخ به آلرژی ها، عفونت های انگلی، بیماری های کلاژن و بیماری های طحال و سیستم عصبی مرکزی افزایش می یابد. مقدار ائوزینوفیل ها در خون نادر هستند، اما در غشاهای مخاطی دستگاه تنفسی، گوارشی و دستگاه ادراری تحتانی زیاد است.

ائوزینوفیل ها در درجه اول با عفونت های انگلی سروکار دارند. ائوزینوفیل ها نیز سلول های التهابی غالب در واکنش های آلرژیک هستند. مهم ترین علل ائوزینوفیلی عبارتند از آلرژی هایی مانند آسم، تب یونجه و کهیر و عفونت های انگلی آنها مواد شیمیایی ترشح می کنند که انگل های بزرگی مانند کرم قلابدار و کرم نواری را که برای هر گلبول سفید خونی بزرگ هستند از بین می برند. به طور کلی هسته آنها دو لوب است. لوب ها توسط یک رشته نازک به هم متصل شده اند. سیتوپلاسم ائوزینوفیل ها پر از گرانول است که رنگ صورتی مایل به نارنجی را با رنگ آمیزی ائوزین به خود می گیرد.

بازوفیل

بازوفیل ها با آزاد کردن هیستامین شیمیایی که باعث گشاد شدن رگ های خونی می شود، مسئول واکنش آلرژیک و آنتی ژن هستند. از طریق دانه های درشت و بنفش تیره تشخیص داد که به آنها رنگ آبی می دهد. هسته دو یا سه لوبی است، اما به دلیل تعداد دانه‌های درشتی که آن را پنهان می‌کنند، دیدن آن دشوار است.

بازوفیل ها دو ماده شیمیایی را دفع می کنند که به دفاع بدن کمک می کند: هیستامین و هپارین. هیستامین مسئول گشاد شدن عروق خونی و افزایش جریان خون به بافت آسیب دیده است. همچنین باعث نفوذپذیری رگ‌های خونی می‌شود تا نوتروفیل‌ها و پروتئین‌های لخته‌کننده راحت‌تر وارد بافت همبند شوند. هپارین یک ضد انعقاد است که از لخته شدن خون جلوگیری می کند و باعث حرکت گلبول های سفید خون به داخل یک ناحیه می شود. بازوفیل ها همچنین می توانند سیگنال های شیمیایی آزاد کنند که ائوزینوفیل ها و نوتروفیل ها را به محل عفونت جذب می کند.

لنفوسیت

لنفوسیت ها در سیستم لنفاوی بیشتر از خون هستند. لنفوسیت ها با داشتن یک هسته عمیق رنگ آمیزی که ممکن است در محل خارج از مرکز باشد و مقدار نسبتا کمی سیتوپلاسم متمایز می شوند. لنفوسیت ها عبارتند از:

لنفوسیت های B:

سلول های B آنتی بادی هایی می سازند که می توانند به پاتوژن ها متصل شوند، تهاجم پاتوژن را مسدود کنند، سیستم کمپلمان را فعال کنند و تخریب پاتوژن را افزایش دهند.

لنفوسیت های T:

سلول های T کمکی CD4+: سلول های T که گیرنده مشترک CD4 را نشان می دهند به عنوان سلول های CD4+ T شناخته می شوند. این سلول‌ها دارای گیرنده‌های سلول T و مولکول‌های CD4 هستند که در ترکیب، پپتیدهای آنتی ژنی ارائه شده روی مولکول‌های کلاس II کمپلکس اصلی سازگاری بافتی (MHC) روی سلول‌های ارائه‌دهنده آنتی‌ژن متصل می‌کنند. سلول های T کمکی سیتوکین می سازند و عملکردهای دیگری را انجام می دهند که به هماهنگ کردن پاسخ ایمنی کمک می کند. در عفونت HIV، این سلول های T شاخص اصلی برای شناسایی یکپارچگی سیستم ایمنی فرد هستند.

سلول‌های T سیتوتوکسیک CD8+: سلول‌های T که گیرنده مشترک CD8 را نشان می‌دهند، به عنوان سلول‌های CD8+ T شناخته می‌شوند. این سلول ها آنتی ژن های ارائه شده روی مجموعه MHC I از سلول های آلوده به ویروس یا تومور را متصل می کنند و آنها را می کشند. تقریباً تمام سلول های هسته دار MHC I را نشان می دهند.

مطالب مرتبط:چکاپ قبل از ازدواج در منزل

مونوسیت

مونوسیت ها، بزرگترین نوع گلبول های سفید خون که همراه با نوتروفیل ها عمل فاگوسیتوز را انجام می دهد ولی طول عمر بیشتری دارند. مونوسیت ها قطعاتی از پاتوژن ها را به سلول های T ارائه می دهند تا عوامل بیماری زا شناسایی و از بین ببرند. مونوسیت ها در نهایت جریان خون را ترک می کنند و تبدیل به ماکروفاژهای بافتی می شوند که بقایای سلول های مرده را حذف می کنند و همچنین به میکروارگانیسم ها حمله می کنند. برخلاف نوتروفیل‌ها، مونوسیت‌ها می‌توانند محتویات لیزوزومی خود را جایگزین کنند و تصور می‌شود که طول عمر بیشتری دارند.

لکوسیت ها

برخی از لکوسیت‌ها به بافت‌های بدن مهاجرت می‌کنند تا به جای اینکه در خون باقی بمانند، در آن مکان ساکن شوند. اغلب این سلول ها بسته به بافتی که در آن مستقر می شوند، نام های خاصی دارند، مانند ماکروفاژهای ثابت در کبد که به سلول های کوپفر معروف می شوند. این سلول ها همچنان در سیستم ایمنی نقش دارند.

هیستوسیت ها

1. سلول های دندریتیک
2. ماست سل ها
3. میکروگلیا

اختلالات گلبول های سفید

اختلالات گلبول های سفید از نظر کمی به دو دسته اختلالات پرولیفراتیو که باعث تعداد زیاد گلبول های سفید و لکوپنی که باعث کاهش گلبول های سفید می شوند، تقسیم می کنند. اختلالات پرولیفراتیو گلبول های سفید را می توان به دو دسته میلوپرولیفراتیو و لنفوپرولیفراتیو طبقه بندی کرد. برخی از آنها اختلالات خود ایمنی هستند، اما بسیاری از آنها نئوپلاستیک هستند.

اختلالات گلبول‌های سفید از نظر کیفی نیز تقسیم بندی می شود. برای مثال اختلالات مختلفی وجود دارد که در آنها تعداد گلبول های سفید طبیعی است اما سلول ها عملکرد طبیعی ندارند. نئوپلازی گلبول های سفید می تواند خوش خیم باشد اما اغلب بدخیم است. از میان تومورهای مختلف خون و لنف، سرطان‌های گلبول‌های سفید را می‌توان به طور کلی به عنوان لوسمی و لنفوم طبقه‌بندی کرد، اگرچه این دسته‌ها با هم همپوشانی دارند و اغلب با هم گروه‌بندی می‌شوند.