سلامت جنسی

راه های انتقال ایدز از دهان

HIV از طریق مایعات منی و واژن از جمله مایعات قاعدگی منتقل می شود. ویروس می تواند از طریق جریان خون یا با عبور از غشاهای مخاطی ظریف مانند داخل واژن، راست روده یا مجرای ادرار وارد بدن شود. اگر فردی در حال داشتن رابطه جنسی دهانی باشد و دارای خونریزی لثه، بریدگی یا زخم در داخل دهان باشد، HIV می تواند از طریق مایع آلوده وارد جریان خون او شود. به همین ترتیب، یک فرد مبتلا به HIV می‌تواند در حین رابطه جنسی دهانی، از طریق واژن، راست روده یا مجرای ادرار، HIV را به شریک زندگی خود بدهد.

استفاده از کاندوم در حین رابطه جنسی، از جمله رابطه جنسی دهانی و مقعدی، بهترین راه برای جلوگیری از عفونت های مقاربتی (STIs) از جمله HIV است. از استفاده از روان کننده های روغنی مانند وازلین یا روغن بچه خودداری کنید، زیرا می توانند کاندوم را ضعیف کرده و خطر پارگی آن را افزایش دهند.

انتقال HIV

انتقال HIV

HIV از طریق تبادل مایعات بدن منتقل می شود، مانند:

  1. مایع منی
  2. مایعات واژن، از جمله مایعات قاعدگی
  3. شیر مادر
  4. خون
  5. مخاط موجود در رکتوم
  6. pre-cum (مایعی که آلت تناسلی قبل از انزال برای روان کردن تولید می کند).

HIV از راه های زیر منتقل نمی شود:

  1. بوس کردن فرد مبتلا به HIV
  2. عطسه کردن فرد مبتلا به HIV
  3. استفاده مشترک از حمام، حوله یا کارد و چنگال با فرد مبتلا به HIV
  4. شنا کردن در استخر یا نشستن روی صندلی توالتی که فرد مبتلا به HIV از آن استفاده کرده است.
  5. حیوانات یا حشرات مانند پشه
  6. سایر مایعات بدن مانند بزاق، عرق یا ادرار به اندازه کافی حاوی ویروس نیستند که فرد دیگری را آلوده کند.

خطر رابطه جنسی دهانی چیست؟

خطر رابطه جنسی دهانی چیست؟

نتایج حاصل از مطالعه PARTNER نشان می دهد که اگر فردی که مبتلا به HIV از داروهای موثر HIV استفاده می کند و دارای بار ویروسی غیرقابل تشخیص است، نمی تواند HIV را منتقل کند. بر اساس گزارش بهداشت عمومی انگلستان، حدود ۱ تا ۳ درصد از انتقال جنسی HIV در بریتانیا به دلیل رابطه جنسی دهانی است. مطالعات دیگر نشان دادند که این خطر بسیار کم است اما صفر نیست. رابطه جنسی مقعدی و واژینال محافظت نشده منجر به عفونت HIV بسیار بیشتر از رابطه جنسی دهانی می شود.

دریافت رابطه جنسی دهانی از فرد مبتلا به HIV

حتی اگر بار ویروسی آنها قابل تشخیص باشد، این یک خطر بسیار کم در نظر گرفته می شود. عفونت واقعاً تنها در صورتی امکان‌پذیر است که فرد مبتلا به اچ‌آی‌وی هنگام خونریزی دهان به کسی رابطه جنسی دهانی بدهد.

انجام رابطه جنسی دهانی با فرد مبتلا به HIV

اگر یک فرد HIV منفی با فردی که آلت تناسلی دارد و با بار ویروسی قابل تشخیص با HIV زندگی می کند، رابطه دهانی داشته باشد، خطر بالقوه ای وجود دارد. این خطر در صورتی افزایش می‌یابد که پره یا منی عفونی مردی وارد دهان شخص دیگر شود.

از قرار دادن مایع منی در دهان خودداری کنید – همه موارد به جز یکی از مواردی که فردی از طریق رابطه جنسی دهانی به HIV آلوده شده است، زمانی اتفاق افتاده است که یک فرد مثبت HIV با بار ویروسی قابل تشخیص به دهان او انزال می کند.

استفاده از یک سد لاتکس بر روی واژن می تواند در برابر بیماری های مقاربتی و خطر بسیار ناچیز انتقال HIV محافظت کند. رابطه جنسی دهانی زمانی که فردی در پریود است خطر بیشتری دارد اما تنها در صورتی که دارای بار ویروسی قابل تشخیص باشد.شما میتوانید از خدمات سایت لیما طلب استفاده نمایید.

کاهش خطر رابطه جنسی دهانی

کاهش خطر رابطه جنسی دهانی

خطر رابطه جنسی دهانی محافظت نشده با فردی با بار ویروسی قابل تشخیص افزایش می یابد اگر موارد زیر را نیز داشته باشید:

  1. عفونت گلو (از جمله STI در گلو)
  2. آسیب به پوشش داخلی دهان یا گلو
  3. اخیراً دندانپزشکی انجام داده اید یا لثه های شما خونریزی زیادی دارد.

در حالی که هر یک از موارد فوق را دارید، از انجام رابطه جنسی دهانی بدون محافظت بر روی فردی با بار ویروسی قابل تشخیص خودداری کنید.

قبل از رابطه جنسی دهانی از نخ دندان یا مسواک زدن خودداری کنید (به جای آن آدامس بجوید یا خمیر دندان روی دندان های خود بمالید). معاینات منظم برای عفونت های مقاربتی، عفونت های گلو را شناسایی می کند. از طرف دیگر نیز می توان با کاهش تعداد شرکای جنسی دهانی، خطر انتقال HIV را به صفر رساند.

کلام آخر

به یاد داشته باشید که علاوه بر HIV سایر بیماری های مقاربتی نیز می توانند از طریق رابطه جنسی دهانی منتقل شوند، از جمله تبخال، سوزاک، کلامیدیا و سیفلیس.

فرم درخواست خدمات

"*" indicates required fields

نام و نام‌ خانوادگی*

author-avatar

دکتر عبدالحسین ناصری

وی از اساتید برجسته دانشگاه علوم پزشکی ایران بوده و ده ها پروژه پژوهشی دانشگاهی در دانشگاه علوم پزشکی ایران با راهنمایی و نظارت ایشان صورت پذیرفته، دکتر ناصری از سال 1370 بعنوان هیئت علمی در دانشگاه مشغول به خدمت بوده و همچنین از سال 1373 تاکنون مدیریت آزمایشگاه بیمارستان های متعددی را عهده دار بودند، ایشان از سال 1396 تاکنون مدیرت آزمایشگاه بیمارستان های حضرت فاطمه (س) و شهید مطهری تهران را بر عهده دارند. از سری نگارش های دکتر میتوان به کتب "دقیق ترین روش تشخیص استافیلوکوکوس اورئوس" ، "بررسی چشمه ها و آب های گرم معدنی ایران" و ... اشاره کرد، لازم به ذکر است که نگارش "طرح جامع گردشگری سلامت کل کشور" نیز جز دستاورد های ایشان بوده است. Wikipedia.org isid.research.ac.ir irimc.org majlis.ir

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *